Hoogzwanger in Altea - een greep uit de kalender

De laatste maand is ingegaan - normaal. Dat is toch het woordje wat er toch telkens weer achteraan komt. De spanning stijgt, elke oefenwee-sessie wordt toch met argusogen gevolgd. Ondertussen is moeder-in-spe van thuis uit aan het werk. Bij deze even een greep uit de weekkalender. Maandag mijn laatste dag op t werk. Sjit, brooddoos vergeten... Dinsdagochtend heb ik dan mijn laatste bloed-afname gehad. Jeujj, "la última", zei k nog met misschien net iets teveel enthousiasme. Het was inderdaad de laatste, maar blijkbaar niet zo heel goed gelukt deze keer. Gevolg: hele namiddag pijnlijke dikke blauwe bult, en nu nog een immense blauwe plek in de plooi van mn arm. 's Avonds nog een bezoekje aan de matrona, die me nog wat liet rondhossen.

Eerst woensdag afspraak maken voor een onderzoek (die afspraak was blijkbaar al gemaakt maarja) en naar het "epidurale-praatje" oftewel "la charla epidural" in Villajoyosa. Das dus een info-ochtend voor vrouwen die een epidurale willen. Niet dat ik er eentje wil, integendeel, maar de matrona drong er toch op aan dat ik erheen trok omdat ze gewoonweg geen willen plaatsen als je het document niet tekent dat je akkoord bent, en ze verzekerde ook dat het heel vermoeiend was en heel pijnlijk en dat ik er alsnog eentje zou kunnen willen.. Nuja, na wat uitleg over hoe goed een epidurale wel is en hoeveel pijn en spanning het wel wegneemt, tonen ze mooi hoe ze die vreselijke naald in je onderrug planten (ze stellen je meteen gerust: onder lokale verdoving). Na het korte opsommen van nadelen en langer praten over hoe goed het wel werkt, krijg je te horen dat ze enkel te krijgen is van 8u smorgens tot 7u 's avonds. Pech dus voor de vrouwen die er dolgraag eentje willen en 's nachts bevallen..

Dan vandaag naar de zwangerschapslessen. Jawel, drie weken voor uitgerekende datum. Gepakt en gezakt met een handdoek en sokken naar de matrona. Daar kwam een maatschappelijk werkster spreken over zwangerschapsverlof, over je rechten. Vriendelijke jongedame, en ze nodigde ons uit om met elke vraag/twijfel naar haar te komen. Dan begon HET, de yoga-oefeningen. In het begin maar lachwekkend als je het mij vroeg. Maar de andere hoogzwangeren inspireerden me toch om serieus te blijven. Toch wel een raar zicht, al die vrouwen met een onhandig dikke buik die probeerden de oefeningetjes te doen. Been omhoog, been opzij, adem in, adem uit. Nuja, eens ik de lachspieren onder controle kreeg lukte het me aardig, en was het verdorie nog ontspannend ook.

Dan ineens kwam er een pas bevallen vrouw binnen die haar verhaal kwam doen. Ze was per keizersnede bevallen omdat ze niet had gemerkt dat haar water was gebroken. De baby lag namelijk net op de scheur, waardoor het in hele kleine hoeveelheden drupte. Tegen de tijd dat ze in het ziekenhuis was, was haar water al achttien(!) uur gebroken, en moesten ze met spoed een keizersnede doen. Alles toch goed verlopen, en ze moest maar drie dagen in het ziekenhuis blijven. Ik moet zeggen dat ik er toch wel raar van opkeek.

Na het korte intermezzo leerden we diep inademen voor tijdens de weeën. We moesten ons inbeelden dat we een hele pijnlijke wee hadden en we moesten er doorheen ademen. Vooral niet vergeten te ademen. Goed advies, me dunkt. Daarna wat spieroefeningen voor de bekkenbodem. Heel belangrijk naar het schijnt, want goed getrainde bekkenbodemspieren zijn flexibele bekkenbodemspieren. En met flexibele bekkenbodemspieren moeten ze niet zo rap knippen. De matrona vertelde erbij dat ze in het ziekenhuis heel goed konden zien wie de oefeningen had gedaan en wie niet. En dat er meestal geknipt werd bij de vrouwen die ze niet hadden gedaan. Kwestie van ons wat te motiveren denk ik..

Met die onrustwekkende gedachte mochten we ons neerleggen. "Zo comfortabel mogelijk" - op een mousse matje van 2cm dik, helemaal plat op de rug... De matrona zette een cassetje op. (Ja echt, een cassetje, in 2007!) met een mannenstem die heel rustig en hypnotiserend instructies gaf. Nou, nooit gedacht dat het mij zo zou ontspannen. Tenen omhoog, tenen omlaag, ontspannen.. Daarna verzocht de stem ons bewust te worden van het verschil in spanning in de spieren. Alles met de ogen gesloten. Na vijf minuten moest k moeite doen om me wakker te houden, zo ontspannend was het.. Dan ineens.. KLAK - cassetje afgelopen. Tijd om huiswaarts te keren, heel ontspannen en goed geinformeerd. Volgende week weer afspraak, vrijdag om 16.30... normaal...