Eindelijk - deel 1: De bevalling!

Eindelijk! De bevalling. Onze kleine spruit liet toch wel een hele tijd op zich wachten.

Op de uitgerekende datum zijn we naar onze afspraak bij de "monitores" geweest. Daar gebeurt eigenlijk niet zo veel. Je wordt een halfuurtje aan de monitor gelegd, en daarna mag je bij de gynaecoloog langs voor nog eens een echo en een onderzoekje. De gynaecoloog wist me te vertellen dat ik al 2 a 3 cm ontsluiting had, en dat ik al weeen had. Hij zei dat de baby ongeveer een 3kg zou wegen. En dat we een afspraak hadden de week daarop, maar dat hij dacht dat we die waarschijnlijk wel niet zouden halen... Niet dus..

De vrijdag daarop maar weer naar de monitores. Weer een andere gynaecoloog dit keer.. Die wist me te vertellen... Rara.. Dat ik ongeveer 3 cm ontsluiting had en weeen had. Deze keer vroegen ze wat ze me vorige week vertelden over het gewicht enzo, maar kreeg geen nieuwe informatie.. Op de echo-monitor meten ze een aantal dingen. Op een bepaald moment zag ik 113mm staan. Diameter buikje misschien dacht ik. Hoopte ik... Ik mocht zondag in de loop van de dag binnen komen.. Als ik dat al zou halen, want hij dacht van niet... Niet dus..

Zondagavond na het eten gingen we op t gemakje binnen. Eerst nog even aan de monitor en naar de gynaecoloog. Jaja - ontsluiting en weeen.. Dat wist ik nu al wel. Ze besloten van het nog wat aan te zien en als het de dag erna niet spontaan gekomen was zouden ze het in gang zetten. Maar de gynaecoloog dacht wel van niet.. Niet dus..

De dag erna mocht ik dus om negen uur naar beneden na een lavementje en wat bloedonderzoek. Slecht geslapen, niet gegeten.. De spanning was te snijden.. Leuke spanning wel hoor, maar toch.. Na het breken van de vliezen en het plaatsen van het infuus lieten de ergere weeen niet lang op zich wachten. Maar nog allemaal heel goed draaglijk. Tot ik naar toilet moest. Na mijn toiletbezoekje werden de weeen sterker, veel sterker.. En ze volgden elkaar meteen op. Geen adempauze tussenin meer.. En ondertussen kwamen ze dat infuus maar steeds verder open zetten. Op een halfuurtje had ik ineens 4cm ontsluiting bij gekregen. En pijnlijk.. Tot de vroedvrouw me in het midden van een wee vroeg of ik een epidurale wou. Ik zweeg.. Want ik wou er eigenlijk geen. Ze keek zo van "Wel?". "Sí" zei ik dan maar.

De epidurale liet eigenlijk wel een beetje op zich wachten. Toen ik neerzat, wachtend op die vreselijk grote naald, voelde ik me eigenlijk al beter. Waarschijnlijk van het rechtzitten, maarja dat mocht niet. Ik dacht eigenlijk dat ze me al verdoofd hadden, het deed beduidend minder pijn. Maar dus nog niet.. Eens de epidurale verdoving geplaatst was en begon te werken viel echt alle pijn weg. Echt alles. Enkel de druk kon ik nog voelen maar geen pijn meer.. Na de vermoeiende tijd van weeen viel ineens heel wat van me af. Ik was ontspannen en viel zowaar in slaap.. Een uurtje later kwamen ze de kamer binnen om te voelen hoever t stond met de ontsluiting.. En die was volledig.. Hoe, wat? Ik was net wakker..

Eens in de verloskamer aangekomen besefte ik nog niet goed wat er gebeurde. Kon dat niet nog even wachten? Ik wou nog wat slapen, had helemaal geen zin om te duwen. Maar daar hadden ze geen oren naar: "geen snoeten trekken, duwen!!" was de boodschap. En eigenlijk is dat ook goed gegaan, helemaal alleen ook. Wel een beetje ingeknipt maar dat was heel voorzichtig gedaan. Een halfuurtje later was onze kleine spruit er al. Vanaf nu hoorde Matías bij ons gezinnetje. Zijn dikke teen was nog maar goed eruit of hij liet al luidskeels van zich horen. Amai, wat een longen!!

Na de nazorgen, de nageboorte en het toenaaien werden we naar de verkoeverkamer gebracht, waar we mochten genieten van onze grote spruit. Groot, 54cm en zwaar ook, 4.3kg.. Toch een foutje in die prognose. Maar dat kon ons niets schelen. Hij was van ons, hij was groot, sterk, mooi en echt goddellijk om naar te kijken. Vanaf nu hoort hij er ook bij - Welkom Matías!!